حکمای ایرانی بر این باور بودند که همانگونه که پیدایش بیماری نیاز به سبب دارد، تندرستی نیز بدون تدبیر و تدارک سبب های آن، پایدار و برقرار نمی ماند. حکما این اسباب را شش سبب می دانستند و آنها را به نام " اسباب سته " یا " سته ضروریه " می خواندند و برای هر یک چند و چون بسیار برمی شمردند. این شش سبب عبارت اند از: هوا، خوردنی ها و آشامیدنی ها، حرکت و سکون بدنی، خواب و بیداری، استفراغ (به معنی فراغت یافتن و آسوده شدن از مواد زاید و سمی از طریق دفع از راه های طبیعی ) و احتباس ( نگهداری مواد حیاتی در بدن ) و رویدادهای نفسانی.